Zo trots als twee leeuwen op de koningsrots willen we jullie voorstellen aan onze zoon; Tom. Hij is op 20 augustus in het Bethesda ziekenhuis geboren. Moeder, zoon en vaders maken het goed.
Het is het knapste, mooiste, liefste en meest gewenste kind ter wereld. Maar echt.
Foto’s: www.aileenkleine.nl
blog van Lianne: De Regenboogbuik
En zo is het opeens 5 jaar geleden dat we onze eerste envelop met het aanmeldformulier voor de adoptie stichting door de brievenbus in de Hekelsteeg in Utrecht deden. Nooit hadden we toen kunnen voorspellen wat we de afgelopen 5 jaar mee zouden gaan maken.
Zo’n mijlpaal laat stof opwaaien. We hebben flinke hoogte- en dieptepunten gekend.
Het begon allemaal bij onze eerste ontmoeting op de Oude Gracht, bijna 12 jaar geleden. In de loop van de jaren hebben we elkaar met heftige periodes van ziekte, goed leren kennen en kwamen we er al snel achter dat we allebei een kinderwens hadden.
Toen we er allebei klaar voor waren schreven we samen een aanmeldingsbrief aan de Stichting Adoptie Voorzieningen en gooide hem door de bus.
Via de Stichting Meer Dan Gewenst kwamen we in aanraking andere mogelijkheden dan adoptie, en werden aangetrokken tot het draagmoederschap.
Al gauw leerden we Els kennen, een vrouw met het hart op de goede plek. Samen met haar namen we enthousiast en naïef de volgende stap in onze kinderwens. We stapten zelfs op het vliegtuig van Milaan naar Nederland voor onze allereerste inseminatie poging. Door ons intensieve contact ontstond er een nauwe band die helaas stuk gelopen is.
Kort na ons avontuur met Els veroverde Nadia en haar geweldige gezin een plekje in ons hart. Ze heeft ondanks alle medische tegenslagen en de miskramen alles, maar dan ook alles gegeven. Ze is voor ons door het vuur gegaan en Nadia heeft een standbeeld verdiend. We zijn trots op haar dat ze – na ons traject met Nadia – een draagkindje heeft mogen krijgen voor/met andere wensouders.
Nadat we spijtig genoeg de noodzaak zagen om het avontuur met Nadia stop te zetten, kwam Sandra weer in beeld. Sandra die ons alles gunde, maar niet alles wat ze wilde heeft kunnen geven.
Met beide benen op de grond besloten we om onze vurige kinderwens niet op te geven en alle zeilen bij te zetten. We hebben adoptie weer opgestart en de cursus afgerond, contact gelegd met een Agency in Canada voor gereguleerd draagmoederschap in het buitenland en zijn tot slot dit blog begonnen.
Het starten van het blog had voor ons een aantal functies. Allereerst iedereen informeren over hoe moeilijk het is voor een homostel om kinderen te krijgen en dat het nodig is dat de wetgeving hier aandacht aan geeft. Uiteraard willen we ook andere homostellen informeren over de mogelijkheden en valkuilen. Ten tweede wilden we ook bekendheid creëren, dat als we het draagmoedertraject met Canada zouden starten, dat we via dit platform crowdfunding zouden kunnen opstarten. Al snel kwamen we in contact met de hartelijke Marije, die op dit moment een documentaire over ons aan het maken is. Tot slot hoopten we iemand te bereiken die ons blog zou lezen en meer voor ons zou kunnen betekenen. Dit laatste is verassend goed gelukt.
Het heeft ons, naast oneindig veel steun van onze kennissen, vrienden, familie, werkgevers, zorgverleners, juristen en iedereen waarmee we een kop koffie hebben gedronken om verder te komen, zoveel meer gegeven dan we ooit hadden gehoopt.
Als iemand ons een jaar geleden had verteld dat we begin september vaders zouden worden van een zoon, zouden we ze uitlachen. Als iemand ons had verteld dat we niet alleen een zoon, maar ook een tweede gezin zouden krijgen, hadden we ze heel gek aangekeken.
Door alle ervaringen, hoogte- en dieptepunten en opties die we hebben uitgeplozen, hebben we onze rugzakken gevuld en met de inhoud van de rugzakken een ideaalbeeld gecreëerd over hoe onze kinderwens er in de ideale situatie uit zou moeten zien.
Aan het begin van ons blog schreven we over de splitsing waar we voor staan. Aan de linkerkant een goed geasfalteerde snelweg waar we snel en georganiseerd onze eindbestemming zouden gaan halen, maar tegen een hoge tolprijs. En aan de rechterkant een mysterieus klein kronkelpaadje, waarvan we niet weten wat je achter de volgende bocht gaat tegenomen.
Met behulp van ons blog en Nadia vonden we Lianne, Bas en hun twee geweldige kinderen.
We hebben allebei volmondig voor de rechterkant gekozen en het kronkelpaadje is uitgegroeid tot een van de mooiste wegen die we ooit hebben bewandeld. En daar zijn we dankbaar voor.
Onze gecombineerde ervaringen en open houding zorgde voor een snelle en diep gewortelde vertrouwensband. In een heel korte tijd hebben we elkaar zo vaak mogelijk gezien en gesproken en hebben nog geen dag gehad dat we geen contact met elkaar gehad hebben.
Op Kerstavond gaan de meeste mensen naar hun familie. Wij ook. Kerstavond 2017 ontstond namelijk onze familieband met een heel bijzonder gezin in Drenthe – ondanks dat we (behalve door middel van Carlos) geen genetische band met elkaar hebben. Die positieve test veranderde ons leven.
Ja, we kijken terug op een onbeschrijfelijk mooi, intensief, liefdevol, maar vooral gelijkwaardig en verbonden jaar.
We zijn klaar voor de komst van onze regenboogbaby Carlos en we zullen hem met open armen met zes man sterk ontvangen.
We beginnen allemaal zenuwachtig te worden op ons eigen manier. Waar we kunnen ondersteunen we Bas, Lianne en de kinderen en hebben alle voorbereidingen getroffen voor de komst van kleine Carlos. Alle spullen zijn in huis en alles wat we kunnen regelen is geregeld.
Stuk voor stuk kijken we uit naar de geboorte en de kraamweek. De grote roze regenboogbubbel waar we echt heel benieuwd naar zijn.
Deze fase gaat enkel over in een nieuwe fase. Waarschijnlijk zullen we elkaar fysiek wat minder vaak zien, maar dat houdt niet weg dat onze band stopt. We zullen allemaal moeten investeren om onze draai te vinden in de nieuwe situatie.
We zijn een groot overkoepelend gezin geworden, die uit twee subgezinnen bestaat. Een veilige haven die altijd voor ons klaar zal staan, en andersom. Altijd en altijd.
Foto’s door – Aileen Kleine Fotografie
Lees ook het blog van Lianne – https://www.facebook.com/draagmoederschapsbuik/
Volg ons op Facebook – https://www.facebook.com/Papas2be-785166018321582/
‘Babyshowers zijn zo veel gedoe, van mij hoeft het niet.’ hamert Lianne. ‘Ook vanwege de gekke situatie – en daarbij gaan vriendinnen van mij daar echt niet voor naar Utrecht komen hoor’. Liane vuurt argument na argument af om aan te geven hoe weinig ze om een babyshower zit te springen. Hoe jammer (vooral Sjors) het vindt, respecteren we haar wens en besluiten geen babyshower te organiseren voor elkaar of Lianne.
Om Bas en Lianne te ontlasten en omdat het vet leuk is, neemt Sjors hun oudste dochter mee naar Plopsieland. Mevrouw (5) mag voorin zitten en gierend van geluk roepen ze met de raampjes open naar elke auto, fietser en koe; ‘WIJ GAAN NAAR PLOPSIELAND!!!’. Eenmaal in Plopsieland in Coevorden te zijn aangekomen, rennen ze samen naar binnen gaan samen (minstens 8x) van de glijbaan, in de ballenbak, op de draaimolen, in de botsauto’s en wordt ze zelfs geschminkt. Inderdaad – als K3 prinses. We eten p’tatjes met dippie en (niet doorvertellen) twee ijsjes. Een grote en een kleine.
Trouwens, het pretpark heet officieel Plopsaland, maar tussen Sjors en de oudste is- en blijft het voor altijd Plopsieland. Overigens is het de vraag wie van de twee Plopsieland het leukste vond…
Een van de vier musketiers moet ook in het zonnetje gezet worden. Onze stabiele factor, onze rots in de branding – Bas.
We spreken af dat hij het weekend van 7-8 juli naar Utrecht komt om lekker te chillen. Aart en Sjors zorgen voor het weekend vullende programma.
Zaterdagmiddag en Aart is aan het werk, dus Bas en Sjors springen op de fiets voor een Pokemon Go marathon. Samen rijden ze – als professionele nerds – dwars door de hele wijk om de digitale monsters te vangen. Winst; in totaal 3 shiny Articuno. Voor de leken die dit lezen; dat is een hele goede score!
Nadat Sjors en Bas een broodje hebben gegeten, springen ze op de fiets naar het centrum van Utrecht. Aangezien beide mannen van games houden heeft Sjors bedacht Bas mee te nemen naar Gamestate – de grootste arcadehal van de Benelux.
Om 17u sluit de winkel van Aart in de binnenstad en de mannen zorgen dat ze er rond die tijd zijn voor de zaterdagmiddag borrel op het dakterras. De glaasjes prosecco worden afgetopt en de zakken met chips en borrelnootjes vliegen er door heen. Het is een heerlijke temperatuur buiten en de sfeer is uitgelaten.
We fietsen door naar het foodtruckfestival Vorkje Prikje op het Berlijnplein waar we een dikke burger eten en sluiten af met een bezoek aan de bioscoop waar we Jurrasic World: Fallen Kingdom kijken.
De volgende dag ontbijten we met z’n drieën, vangen Bas en Sjors nog wat Pokemon en kijken de start van de F1 classificatie voordat Bas in zijn eigen F1 auto stapt en terug naar Drenthe racet.
Wat een geweldig weekend met lekker eten, goed gezelschap en schuine grappen. Fijn dat Bas, Bas is.
De volgende echo na de 20 weken echo is prachtig. Carlos groeit en beweegt goed. Hij ligt nog overdwars en nog niet met z’n hoofd naar beneden, maar de gynaecoloog zegt dat hij nog ruim de tijd heeft om goed te gaan liggen. Heerlijk om hem weer even te zien – het maakt het zo tastbaar.
Nadat Lianne haar buik weer inpakt en we de gynaecoloog bedanken, lopen we door naar de assistente voor het maken van een nieuwe afspraak. We pakken onze agenda’s er bij. Sjors kijkt op zijn telefoon in de gezamenlijke agenda en Aart kijkt mee in de agenda van Lianne op haar telefoon. Dan komt er een appje binnen op de telefoon van Lianne en ze stopt abrupt haar telefoon weg en reageert anders dan normaal. In de auto hangt ze een gek verhaal op over dat ze iets aan het bedenken is voor in de kraamweek en dat ze contact heeft gezocht met wat vrienden en familieleden. Ze weigert er verder meer over te vertellen. Lekker vaag, maar wij mannen gooien het maar op de grote categorie: hormonen.
Zaterdag 30 juni. Lianne en een van haar beste vriendinnen gaan winkelen en lunchen in Utrecht. Haar vriendin wil graag de winkel van Aart zien en daarna ons huis. Ze vertrekken in de ochtend uit Drenthe en willen eerst gaan shoppen om daarna lekker samen te lunchen. Sjors heeft in de ochtend vergadering van de activiteitencommissie van Meer Dan Gewenst in Amsterdam en sluit later bij de dames aan. Lianne staat er op dat Sjors er rond 13:30 is vanwege een gekke reden. ‘Want dan weten mijn vriendin en ik waar we aan toe zijn.’ appt ze. Sjors denkt; ‘hormonen’.
Sjors heeft een goede en gezellige vergadering, ergens op een terras aan de gracht in Amsterdam. Tijdens de vergadering evalueert hij samen met de activiteitencommissie de afgelopen bijeenkomsten van stichting Meer Dan gewenst, van informatiemarkten, speeddates voor potentiële co-ouders tot de wensvader- en wensouderbijeenkomsten. Hij geniet van de energie van zijn nieuwe medevrijwilligers. Wat mooi en waardevol om de afgelopen vijf jaar aan ervaringen in te kunnen zetten voor lesbo’s, homo’s en biseksuelen die gekozen hebben voor kinderen binnen hun relatie.
Nadat de parkeerautomaat voor de tweede keer is afgelopen, springt Sjors de auto in en maneuvreert de auto tussen de Amsterdamse trams door naar de A2 – richting Utrecht. Onderweg probeert hij Lianne te bellen om te vragen in welke parkeergarage hun auto staat, waar ze nu zijn en dat hij een kwartiertje later is. Lianne neemt op en komt met een uiteenzetting van de ochtend en dat ze nu toevallig even alle tassen met nieuwe kleren naar de parkeergarage brengen. Op de vragen; ‘Wat hebben jullie gekocht, waar hebben jullie geluncht en wat hebben jullie dan gegeten?’ komen vijf ontwijkende antwoorden. Een paar minuten voordat Sjors via de Singels de parkeergarage in Utrecht inrijdt, belt Lianne dat ze toch wel heel erg moet plassen dus maar vast gaan. Hij ontmoet Lianne en haar vriendin op de stadhuisbrug en begeleid ze naar de winkel van Aart. Als ze alle drie hebben geplast komen ze terug in de winkel.
Dan komen Jörgen en Anja, twee goede vrienden van Sjors en Aart de winkel binnen. Jörgen en Aart hebben jaren met elkaar samengewerkt en we zijn al jaren dikke vrienden waar we ook mee op vakantie gaan, bijvoorbeeld naar Italië – toen we nog bezig waren met Els. Sjors zegt: ‘Dat is toevallig’. Vervolgens draait Jörgen zich naar de klant waar Aart mee in gesprek was en zegt: ‘Ik ben Jörgen en ik neem het gesprek over, want Aart wordt nu meegenomen’. Wat is dit?!
Anja, Jörgen, Lianne, haar vriendin – iedereen – inclusief het personeel van de winkel en klanten, kijken ons met een grote glimlach aan. Het kwartje valt laat. We worden ontvoert!
We lopen terug naar de parkeergarage en Aart stapt bij Lianne en haar vriendin in de auto. Sjors rijdt achter hun aan. Als we de straat in komen rijden, staan de moeders van Sjors en Aart, de zus van Sjors en vriendinnen hun op het bordes op te wachten. Wat bizar! We stappen de auto’s uit en krijgen een warm applaus en een tiental grote glimlachen. We zien dat Lianne dit moment opslurpt en met volle bakken geniet.
We lopen door het huis naar de achtertuin. De hele tuin is versierd met blauwe slingers, foto’s van Aart, Sjors en Lianne van vroeger en nu. Blauwe taart, een grote kan met blauw water en blauwe cupcakes. We snijden samen de taart aan en gieren van het lachen. Nadat we de taart hebben uitgedeeld en iedereen met een blauwe tong zit te smikkelen, krijgen we een boompje voor in de tuin, waar kaartjes en cadeaubonnen in hangen. Echt onwijs lief! Dan krijgen we van Lianne een groot boek, waarin brieven, tekeningen en kaarten zijn geplakt van dierbaren. Dit heeft Lianne allemaal bekokstooft, wat ontzettend ontroerend. Sjors houdt het niet droog, maar gelukkig is ook daar rekening mee gehouden – de tissues staan namelijk al klaar.
Omdat iedereen weet dat we van bordspelletjes houden, heeft de organisatie zelfs een gepersonaliseerde versie van 30 seconds gemaakt. Jawel; de variant voor zwangeren. We omschrijven woorden als; Inknippen, Zoogcompressen, ‘Slapeloze nachten’ en ‘luieruitslag’. We gieren het uit. Heerlijk.
Na het potje 30 seconds roept de zus van Sjors ons naar binnen en zet ons (Sjors, Lianne en Aart) op de bank. Lianne kijkt verbaasd om zich heen. Alle leden van de appgroep – met uitzondering van Lianne zelf – hebben namelijk een schaduw-groepsapp gestart waarin ze een verassing voor Lianne hebben bekokstooft. De TV gaat aan en de buurvrouw start een filmpje in. De vader van Aart komt in beeld. Hij verteld dat hij bevallingen doet voor zowel schapen als vrouwen voor maar 25,-. Ook de moeder van Sjors verteld geëmotioneerd hoe erg ze ons dit geluk gunt. Een vriendin die afgelopen zaterdag bevallen is van een prachtige dochter komt in beeld, met haar kersverse kindje op haar arm – en wenst ons ook zo’n grote roze wolk.
Wat fijn dat onze dierbaren Lianne in het zonnetje hebben gezet. Wat onwijs lief en fijn dat iedereen zo betrokken is. Wederom zijn de tissues geen overbodige luxe.
Het laatste filmpje wordt gestart en tot onze grote verbazing staat daar… De enige ECHTE Carlos! Hij zegt ons hoe bijzonder leuk hij het vind dat we de werknaam van onze zoon naar hem hebben vernoemd en dat hij Lianne echt een topwijf vindt. Ook komt hij graag een keertje langs als die kleine Carlos geboren is.
Sjors zegt meteen; ‘Prima, maar dan zonder shirt’.
Zwangerschapsdiabetes is een tijdelijke soort diabetes, die meteen over gaat na de bevalling. Vrouwen kunnen het krijgen vanaf de 24e week van de zwangerschap.
Als je zwanger bent, maakt je lichaam andere hormonen aan. Die hormonen zorgen ervoor dat het lichaam tijdelijk minder goed reageert op insuline, het hormoon dat de bloedsuiker regelt. Tijdens een normale zwangerschap maakt het lichaam extra insuline aan om de bloedsuiker goed te houden. Maar bij zwangerschapsdiabetes gebeurt dat niet (genoeg). Daardoor blijft er te veel suiker in het bloed zitten.
Drie keer raden wie er zwangerschapsdiabetes heeft. Bingo –>Lianne! En dat terwijl ze zo veel karmapunten heeft gespaard. De kans dat Carlos door de zwangerschapssuiker erg groot is bij geboorte is dan ook aanwezig. Dit kan zorgen voor een moeilijke of zelfs gevaarlijke bevalling. Daarom worden we doorgestuurd naar de gynaecoloog, diabetesverpleegkundige, internist en diëtiste om Carlos en Lianne goed in de gaten te houden.
Dit houdt wel in dat de bevalling in het ziekenhuis moet gebeuren en dat Carlos uiterlijk tot en met de uitgerekende datum mag blijven zitten.
Gelukkig hadden we toch al in gedachten om in het ziekenhuis te bevallen, waar alle medische kennis paraat is. Daarnaast wonen Bas, Lianne en de kinderen 3 hoog, zonder lift. Als er dan iets is, lig je prettiger in het ziekenhuis. Daarnaast is het ziekenhuis nog geen 5 minuten rijden vanaf het huis van Lianne en Bas.
Bevallen in het ziekenhuis om de hoek. Ideaal dus.
15 mei. Eerst hebben we een afspraak bij de gynaecoloog. Hoewel we het jammer vinden van de band die we met de verloskundigen hadden opgebouwd, vinden we het wel fijn om specialistische zorg te krijgen. Zeker Lianne vreest voor de echo, omdat daar op te zien is hoe enorm Carlos geworden is. Gelukkig ziet de gynaecoloog meteen dat alles in orde is. Hij loopt iets voor op het gemiddelde, maar niet extreem en hij heeft vooral lange benen. Daarnaast ligt Carlos overdwars. Nu al. Dat wordt nog wat :-).
Daarna hebben Aart en Lianne een afspraak bij de diabetesverpleegkundige. Omdat Lianne al twee keer zwangerschapsdiabetes heeft gehad, weet ze gelukkig veel over de opbouw van een goede voeding. Het komt er op neer dat ze koolhydraat beperkt moet gaan eten en met name verspreid over de dag om de suikerspiegel stabiel te houden.
Tot slot gaan Lianne en Sjors naar de afspraak met de internist. Hij bekijkt alle suikerwaarden en geeft wat tips om de suikerspiegel van Lianne zo goed mogelijk te houden. Het is een fijn gesprek. Na de afspraak lopen Sjors en Lianne nog even langs de verloskundigenpraktijk om de hoek om ze te bedanken voor de goede zorgen. Bij het afscheid geeft de verloskundige aan dat de Treant groep (een verzameling van meerdere ziekenhuizen) aan het overwegen is om de afdelingen verloskunde en kindergeneeskunde in het Bethesda ziekenhuis te sluiten. We hadden al wat geluiden opgevangen, maar blijkbaar is vanmiddag het overleg van de raad van bestuur om het voorlopig besluit te nemen. Sluiten van de kraamafdeling zou voor veel kinderen een groot nadelig effect hebben. En ja, wellicht ook wel voor ons.
Die avond hebben we een kraammarkt in het Bethesda ziekenhuis. We krijgen meer te horen over hoe zo’n bevalling dan gaat, een rondleiding over de kraamafdeling en een markt met allemaal specialisten rondom kinderen en zorg (bijv een lacatiedeskundige, de plaatselijke bibliotheek, het consultatiebureau etc.)
Na het eten rijden we naar het inmiddels welbekende Bethesda ziekenhuis. Voor de ingang van de aula krijgen we koffie- en thee en een koekje aangeboden en moeten we ons aanmelden. Sjors heeft zich ingeschreven voor 3 personen – Aart, Lianne en Sjors. Op het aanmeldformulier staat ‘Mevrouw Sjors met z’n tweeën’. Ach – weer zo’n standaard lijst, net zoals vrijwel alle brieven die je omtrent baby’s ontvangt; ‘Beste aanstaande moeder’ en beste ‘mevrouw…’. Blijkbaar zijn deze organisaties nog niet zo ver als de NS die over gegaan is op; ‘Beste reiziger’. Het beste wat je kan doen is het aangeven in de hoop dat ‘ze’ er iets mee doen en verder hartelijk om lachen.
Affin. We komen met z’n drieën de aula in en krijgen hier-en-daar wat blikken van mede-zwangeren. Wij mannen zijn vooral heel trots en pronken een beetje met Lianne en haar groeiende buik. Uiteraard zit ze tussenin. Midden voor de zaal staat een lessenaar en aan de rechterkant staan veel verpleegkundige en personeel van het ziekenhuis met een bedrukt gezicht. Als de zaal gevuld is stapt een van de dames die tegen de muur stond naar voren en heet ons welkom.
‘Deze avond zal anders lopen dan jullie hadden verwacht.’ Zegt de mevrouw. ‘De raad van bestuur van de Treantgroep heeft namelijk zojuist besloten dat de afdelingen verloskunde en kindergeneeskunde rond 1 september gaan sluiten in dit ziekenhuis’. Een schokgolf trok door de zaal en een deftige meneer stapte naar voren en pakte haar microfoon over. Een meneer met zo’n kaki broek en zo’n polo en van dat hockey-haar. Je kent ze wel.
De meneer begint te praten dat er – vanwege het tekort aan kinderartsen in het oosten van het land – besluiten moeten worden genomen. Zorg kan namelijk niet meer gegarandeerd worden in de regio Hoogeveen en deze zorg naar een andere regio verhuisd moet worden. Uit de zaal kwamen meteen wat vragen; ‘Kunt u door het sluiten van de afdeling die zorg dan WEL garanderen?’. Meneer de voorzitter gaf reactie; ‘In principe hebben we voldoende personeel in andere ziekenhuizen en ambulancediensten klaar staan om die zorg te kunnen garanderen’. Hierop stapte een personeelslid naar de microfoon en zei; ‘Beste meneer de voorzitter, afgelopen week hebben we bij DRIE calamiteiten geen ambulance beschikbaar gehad, dus uw “in principe”, is mij niks waard.’ Ze barstte in huilen uit en werd opgevangen door haar collega’s aan de zijkant. We realiseerde ons steeds meer wat voor impact dit voor iedereen moest hebben. Patiënten, ouders, personeel in- en buiten het ziekenhuis… eigenlijk iedereen.
Een man stond op en riep boos; ‘Dus als ons kindje zometeen geboren gaat worden en we voor een dichte deur staan bij een ziekenhuis in de regio, om vervolgens een uur naar een ander ziekenhuis te moeten rijden en op de A28 bij hectometerpaaltje 134 moeten stoppen omdat ons kindje er NU uit komt – mogen we u op uw principes beroepen en komt u ons helpen?!’. Meneer raad van bestuur antwoordde; ‘In principe kan die situatie niet voorkomen’. Niet het meest tactische antwoord, want een kwart van de zaal stond op en liep weg.
Het gesprek werd er niet veel beter of duidelijker op. Een van de verloskundige- die we die middag nog hadden gesproken liep naar voren, nam de microfoon over en gaf aan dat de kraammarkt geopend is en MOCHT er nog interesse zijn, dat we ook in de verloskamers konden kijken. Nu we er toch waren, besloten we de kraammarkt te bezoeken en de afdeling verloskunde te bezoeken. Wie weet bevallen we voordat het besluit definitief genomen is, of voor sluiting van de afdelingen.
In (overgebleven) groepjes werden we opgehaald door personeelsleden. We mochten een verpleegkundige volgen naar de lift. In de lift stond een andere verpleegkundige. Toen ze elkaar zagen, vielen ze elkaar in de armen en er volgde een emotionele omhelzing. De tranen rolden over hun wangen. Ze hadden net te horen gekregen dat hun baan hoogstwaarschijnlijk stopt.
Met een dubbel gevoel bezoeken we de markt, maken we kennis met veel professionals in de zorg en maken we een rondje langs de verloskamers. Aart glundert bij het zien van de kamers. ‘Het wordt zo ontzettend echt, nu ik dit zie’ zegt hij.
De rest van de avond verloopt apart, is toch gezellig en we krijgen wederom veel vragen over onze situatie. We besluiten dat we niks kunnen veranderen aan de situatie en dat we het er maar moeten doen. Carlos komt toch wel, of het nou in het Bethesda ziekenhuis in Hoogeveen is, in Stadskanaal, Assen, Emmen, Hardenberg, Zwolle of hectometerpaaltje 134. We moeten het er het beste van maken.
Het komt wel goed. We hebben immers elkaar.
De dagen er na staat Drenthe op z’n kop. Van de zorgverzekeringen, de gemeente, ouders van patiënten en ook talloze inwoners komen diverse berichten. Er is zelfs een protestmars voor het ziekenhuis en er wordt een petitie pagina opgericht om kenbaar te maken dat dit besluit niet het juiste is. Het Bethesda ziekenhuis zal nooit meer een volwaardig ziekenhuis worden, ondanks de centrale ligging in de regio.
Namens alle betrokken inwoners, personeel van het ziekenhuis, de zieke kinderen en hun ouders, maar ook namens onszelf, willen we je vragen de petitie te tekenen. Wij zijn namelijk van mening dat het Bethesda in ziekenhuis in Hoogeveen een volwaardig ziekenhuis moet blijven. Jij ook?
Tekenen kan via onderstaande link.
https://petities.nl/petitions/ziekenhuis-bethesda-hoogeveen-moet-volwaardig-blijven?locale=nl
We nemen jullie mee terug in de tijd. Ongeveer een jaar geleden organiseerde Pauline een picknick voor wensouders en draagmoeders in een park in Utrecht. Pauline is twee keer draagmoeder geweest en heeft het informatieplatform zwangervooreenander.nl ontwikkeld over het topic draagmoederschap.
Het was een gezellige middag waar we veel nieuwe gezichten hebben gezien, maar ook veel ‘oude’ bekenden. Iedereen had iets lekkers meegenomen en er was meer (veel meer) dan genoeg.
Vanuit haar stoel (ze was op dat moment behoorlijk zwanger voor Duco en Ron) verwelkomde Pauline iedereen en stelde voor om een informeel voorstelrondje te doen. Toen het rondje eenmaal bij ons was aangekomen, vertelden we over onze ervaringen met Els en Nadia, maar ook over onze plannen met Sandra. Sterker nog; we zouden die middag naar haar toe rijden. Een kleine anekdote; van Ron en Duco hebben we na de picknick inseminatie spuitjes gekregen omdat die van ons inmiddels bijna op waren. Wat we toen nog niet wisten is dat, met behulp van een van de verpakte spuitjes van de mannen, onze Carlos zal ontstaan. Terwijl we dit schrijven, realiseren we hoe bijzonder het is wat er allemaal in een jaar kan gebeuren.
Op het kleedje naast ons zat Arenda, een knappe vrouw die ons vertelde dat ze zich aan het oriënteren was over draagmoederschap. Tijdens de picknick raakte ze in gesprek met twee vriendelijke mannen; Roy en Manuel.
Terug naar het heden. Inmiddels hebben we ontzettend veel steun van vrienden, familie en de plaatselijke bakker in Drenthe. We worden zowel op ons werk aangesproken over ons bijzondere situatie, maar ookdoor klanten in de winkel. Er zijn echter weinig mensen die zich in dezelfde situatie bevinden.
Op kerstavond 2017 maakte we het cadeautje open waar Bas en Lianne de positieve zwangerschapstest in hadden gedaan. Precies twee dagen voor ‘onze’ kerstavond, deden Arenda, Manuel en Roy ook een zwangerschapstest. Positief! Wat een toeval!
Na leuk contact te hebben en omdat het zo bijzonder is dat we vrijwel gelijk lopen met onze zwangerschap, besluiten we met z’n zessen (en twee baby’s) af spreken en iets te gaan doen. Omdat onze woonplaatsen uit elkaar liggen, besluiten in Utrecht af te spreken. Uren door de stad wandelen of de Domtoren te beklimmen met twee zwangere vrouwen lijkt ons geen goed plan. De dames zijn het daar mee eens. We besluiten een sloep te huren; een relaxte activiteit voor de twee zwangere vrouwen.
Zaterdag komt Lianne met de trein naar Utrecht Centraal waar Sjors haar opwacht. Samen lopen ze door de stad naar de winkel van Aart. Met z’n drieën zoeken we een mooie zonnebril voor Lianne uit, waarmee ze morgen kan shinen in de sloep. Het is immers prachtig weer dit weekend. We gooien vlees op onze mini-BBQ en hebben een heerlijke avond. Het weer is heerlijk en we blijven lang buiten zitten. We gaan (zoals altijd) te laat slapen omdat we zo lekker aan het kletsen zijn.
Na het ontbijt en het laatste plasje van Lianne gaan we richting de Wittevrouwensingel. Als we uitstappen komen we Manuel en Roy tegen. Wat leuk om ze weer te zien! Niet al te lang daarna parkeert ook Arenda haar auto in de straat. Na de begroeting dragen ‘wij mannen’ de tassen vol eten en drinken naar de sloep terwijl de dames achter ons aan lopen en naar hartelust bijkletsen.
Stuurman Sjors start de boot en maneuvreert de boot vakkundig van de ene naar de andere singel om vervolgens de Oude Gracht op de sturen. Onderweg delen we alle fantastische momenten die we in de afgelopen tijd hebben gehad. Maar ook de frustraties die er bij komen kijken. De vragen die soms gesteld worden en de aannames die worden gedaan. Bijvoorbeeld; ‘Je krijgt er zeker goed voor betaald, he?’ of ‘Ben je niet bang dat ze het kindje houdt?’ (‘ooh… nooit over nagedacht?!’).
Het is prachtig weer, we glijden onder de stad door en Utrecht leeft. We zijn heerlijk aan het kletsen en meren aan bij de Winkel van Sinkel. De winkel van Aart ligt aan de andere kant van de steeg en we bouwen een plaspauze in. Even later varen we opgelucht door naar de Weerdsluis, waar we aanmeren en heerlijk lunchen met zelfgemaakte gerechten en proosten met een (uiteraard alcoholvrije) champagne. ‘Volgend jaar met z’n achten’!
We varen terug en besluiten nog iets te gaan drinken in een cafe in het park om de hoek. Het park waar we Manuel, Roy en Arenda voor het eerst hebben ontmoet.
De picknick van vorig jaar was zo leuk, dat we van de winter al hadden besloten om dit nog een keer te organiseren. Dit keer hebben wij het stokje overgenomen van Pauline. We nodigen wat mensen uit en informeren ze over de tijd en locatie. Helaas kan Nadia er niet bij zijn aangezien ze vlak voor de picknick bevallen is van een jongetje voor andere wensouders. Lianne en Bas hebben oppas geregeld en komen ook naar de picknick. We genieten met volle teugen als er steeds meer kleedjes tegen elkaar aan worden gelegd en er steeds meer hapjes tevoorschijn worden getoverd. Pauline is er en ook Duco, Ron en hun dochter Liv zijn er en we bedanken ze voor de inseminatie spuitjes die we vorig jaar van ze hebben gekregen. Ook Roy, Arenda en Manuel zijn er, wat heerlijk om ze weer te zien.
Tot onze verbazing krijgen we zelfs een onwijs leuk rompertje van Sara van stichting Meer Dan Gewenst, waar we inmiddels steeds meer vrijwilligerswerk voor doen. Sjors zit zelfs in de activiteitencommissie.
Het is een briljante middag met ontzettend veel verhalen. We kijken nu al uit naar de picknick van 2019!
We sluiten het weekend af door lekker met z’n vieren uit eten te gaan. En Carlos is er natuurlijk ook bij.
De 20 weken echo. Wat een ding. Na de ‘hartslag-echo’ is dit een van de grootste mijlpalen in de zwangerschap (tot nu toe). Het is vergelijkbaar met het moment dat je net hebt afgereden voor je rijbewijs en moet wachten op de examinator tot hij/zij zegt dat je auto kan rijden. Of niet.
Nee, eigenlijk is het daar niet mee te vergelijken. Het verschil met zakken voor je rijbewijs en de 20 weken echo is dat als je je zakt, je even een dagje baalt en een tijdje later gewoon opnieuw af kunt rijden. Met de 20 weken echo gaat het om een mensenleven. En niet zomaar een mensenleven – het leven van Carlos.
Maandag 16 april.
Bij de 20 weken echo controleert de verloskundige alle belangrijke ontwikkelingen van de baby. Ze kijkt onder andere naar de organen, bloedsomloop en groei van de botten.
We gaan met Lianne naar de verloskundigenpraktijk en nemen plaats in de inmiddels bekende wachtkamer. Hoewel we er alle drie een goed gevoel bij hebben aangezien we een vrij uitgebreide geslacht echo hebben laten doen, komt het moment ‘des oordeels’ toch behoorlijk dichtbij. Sjors heeft last van zijn gebruikelijke ziekenhuis-spanning en Lianne en Aart kletsen sneller en meer dan gebruikelijk.
De deur gaat open, we worden uitgenodigd om de kamer in te komen en de tijd maakt sprongetjes. Elke seconde voelt als 10. Voor we het goed en wel doorhebben ligt Lianne met een blote buik op de echo tafel. Wij zitten aan de andere kant van het bed. We houden elkaar met zweethandjes vast. De verloskundige smeert de koude gel over de buik van Lianne. Ze stelt de echo machine in en op het moment de kop van het apparaat de buik van Lianne raakt, stagneert de tijd. Stilte. Focus.
De verloskundige gaat wat heen en weer- en begint op een rustige toon te vertellen wat ze ziet. ‘Hart – Ziet er goed uit. Nieren – Mooi.’ Als een goed geoliede dieseltrein zoeft ze dwars door het lichaampje van Carlos. ‘Middenrif – Dicht.’ Onze Carlos. ‘Tenen – tien.’ Hoe langer we naar hem kijken en hoe meer we bevestigd krijgen, hoe groter de last is die van onze schouders valt. ‘Tien vingertjes’. Alsof we voor deze echo altijd een slag om de arm hebben gehouden. Alsof het weer mis zou gaan, zoals we eerder hebben meegemaakt. ‘Geen gespleten lip. Hersenen zijn prachtig’. We durven te genieten. Bijna aan het einde. ‘Hij loopt goed op schema, gefeliciteerd, jullie hebben een gezonde zoon’.
We nemen tegelijkertijd een grote teug lucht en ademen dan diep uit. Yes. Hij is gezond. Wat fijn. Wat ontzettend heerlijk. De wereld kan ons op dit moment gestolen worden. We krijgen een gezonde zoon. Wat is er belangrijker dan gezondheid, geluk en liefde?
Nu we weten dat Carlosofimke een Carlos is, en hij regelmatig een klein boks wedstrijdje houdt met de organen van Lianne, krijgen we langzaam-maar-zeker steeds meer een beeld van de toekomst. Hoe zal hij er uit zien? Hoe zal hij ruiken en wat voor stem heeft hij? En zijn karakter? Lijkt hij op Lianne of haar kinderen of op ons? Hoe zal het straks met ons allemaal zijn? Heerlijk om daar na zo veel jaar eindelijk echt over te kunnen fantaseren en wat fijn dat we dat met elkaar kunnen delen.
Rond het begin van het jaar hebben we het met z’n vieren er vaker over gehad om een paar dagen met elkaar een weekendje/midweekje weg te gaan. Enerzijds omdat het gewoon retegezellig is en anderzijds om te ervaren hoe het is om langere tijd met elkaar in een ruimte tijd door te brengen. Een soort ‘immuniteitsproef’ voor de kraamweek.
Ik hoor u denken; ‘Hoe doen jullie dat dan straks in de kraamweek?!’. Dat heeft inderdaad verduidelijking nodig.
Straks, als het gezellige logeerpartijtje van Carlos is afgelopen en hij geboren wordt, zullen we de kraamweek bij Bas, Lianne en hun kinderen doorbrengen. We krijgen de onlangs geüpgrade kamer van hun oudste dochter tot onze beschikking (uiteraard met haar toestemming) en zullen met 7 man en een hond in hun huis wonen. Lekker knus dus.
Er zijn een aantal redenen waarom we deze keuze hebben gemaakt. Een aantal daarvan lichten we graag even uit.
Wanneer gaan we dan naar huis? Het antwoord; Als het goed voelt. Niet meer, niet minder.
Geboekt. We gaan een midweekje met elkaar op pad en komen al snel uit bij het ‘Land van Bartje’. Hun oudste dochter heeft een wens die we al meteen in vervulling brengen. ‘Maggikindeautobijsjorsenaart?’. ‘Ja’, zeggen we. Ze straalt en springt in de auto. Beste dag van haar leven.
Bas, Lianne, hun jongste dochter en Nero de hond rijden achter ons aan. We komen veel eerder bij het park aan (wij reden wel in een keer goed) en terwijl we parkeren zien we een paardje op het grasveld voor de ingang staan. Onze passagier ziet het ook en schiet (ondanks haar gespikkelde lijfje) uit de auto en springt sneller dan haar eigen schaduw als Lucky Luke (ze krijgt een kontje van ‘een mevrouw’) op het paardje. De beste dag van haar leven werd zojuist nog beter. Totdat het paardje begint te poepen. Dat stinkt.
Zodra we compleet zijn, checken we in en gaan we richting het pittoreske huisje. Nadat we onze spullen een plekje hebben gegeven en iedereen, inclusief de hond goedkeuring heeft gegeven, verplaatsen we in de loop van de middag rustig richting de grote eettafel. De kinderen zijn wat kwakkelig. De oudste is herstellende van waterpokken en de jongste zit onder de kleine rode puntjes en is niet in haar hum. We vrezen dat dit misschien wel het begin kan zijn van een heftig midweekje. Desalniettemin stoppen we de stekker van de gourmetplaat in het stopcontact en hebben we een heerlijke avond. Zo’n gevoel dat alle puzzelstukjes in elkaar vallen en het gewoon klopt. We zijn allemaal gelijkwaardig, kunnen heerlijk met elkaar lachen en alles is bespreekbaar.
Als deze avond gefilmd zou zijn, zou deze avond zo genomineerd kunnen zijn voor beste reclame rondom de Kerst. En ik weet zeker dat we de prijs meteen zouden winnen.
Nadat de dames in bed liggen vervolgt de avond zich gemoedelijk. We hebben geweldige gesprekken, lachen hartelijk (de buik van Lianne doet vrolijk mee) en zijn vooral heel blij met elkaar. Bijzonder hoe we zo snel, zo hecht zijn geworden. Het zit goed.
De volgende dag drentelen we lekker in-en-om het huisje. Wij gaan met de oudste naar de speeltuin, zodat Lianne en Bas nog wat kunnen uitrusten met de jongste dame. De waterpokken zijn als een bom ingeslagen en helaas heeft dat geresulteerd in een nacht van korte duur.
Na de lunch rapen we wat spullen en kinderen bij elkaar. Het is tijd voor het evenement van de dag; ZWEMMEN! We gaat keer-op-keer-op-keer met de oudste van de hoge glijbaan. Er breken hier en daar wat trommelvliezen van het gelach en gegil, en vooral bij ‘de grote plons’ aan het einde van de glijbaan is het feest, terwijl Lianne en Bas zich vermaken met de gespikkelde dochter.
Heerlijk om ons in te beelden dat ook wij straks met onze zoon (het blijft leuk om dat te schrijven) het zwembad in plonsen. Dat we hem ook kunnen troosten als hij het water toch wel spannend vindt. De spanning op zijn gezichtje zien als we voor de eerste keer van de grote glijbaan gaan. Het idee alleen al bezorgt ons kippenvel.
Dan komt er een mevrouw aan. Ze lacht vriendelijk naar de oudste en daarna naar de buik van Lianne. Vervolgens kijkt ze weer terug naar de oudste en vraagt; ‘Krijg jij een broertje?’. ‘Nee mevrouw’. ‘Oh, krijg je dan een zusje?’ vraagt de mevrouw. De oudste antwoord alsof de mevrouw een hele gekke vraag stelt; ‘Die baby? Die houden we toch helemaal niet!’ en springt vervolgens met een nonchalante plons in het water. De mevrouw kijkt ons stuk voor stuk aan terwijl haar mond half open hangt. We lachen vriendelijk terug alsof er niks aan de hand is en ze weet niet hoe snel ze door moet lopen.
Om Lianne en Bas in de watten te leggen, sturen we ze samen uit eten. Ook wij hebben dan even een moment voor ons samen. In de tussentijd zorgen we dat beide dames gegeten hebben, gewassen en gestreken zijn. Jammer genoeg gaat het met de jongste niet zo lekker en heeft ze veel last van haar waterpokken. Als Bas en Lianne weer terug in het huisje komen, geven we elkaar een dikke vette knuffel, stappen we in de auto en gaan we terug naar huis.
De immuniteitsproef is volledig geslaagd.
We hopen dat ze een rustige nacht tegemoet gaan…
Lees meer op het blog van Lianne: https://www.facebook.com/draagmoederschapsbuik/posts/170875153626858
Nadat we veilig in Nederland zijn geland en hebben begrepen dat we de ijskoude kern van de winter zijn misgelopen (wij aan het zwembad en half Nederland op de dichtgevroren grachten), hebben we nog een paar dagen verlof. Vol heimwee gaan we naar Drenthe. Sjors heeft namelijk voor Valentijnsdag (hoe leuk!) een geslachtsbepaling-echo gekregen van Aart!
Omdat alles al spannend genoeg is en we regelmatig ‘los’ moeten laten, hebben we altijd naar elkaar uitgesproken dat we graag het geslacht willen weten voor de geboorte. Zo kunnen onszelf iets meer instellen op dat geslacht en maakt het inrichten van een kamertje en het bedenken van de naam 50% makkelijker.
Hoewel we al vijf jaar aan het dromen zijn van een klein kruimeltje in ons midden, is het bedenken van een naam best wel dingetje geweest. Af en toe zeiden we wel eens tegen elkaar; ‘Dat is een leuke naam!’ en die verdween vervolgens op een kladblokje of in een notitie app.
De naam bedenken; een dingetje dus. Misschien is het de onzekerheid en/of angst geweest dat onze wens misschien nooit uit zou komen. Wellicht durfde we geen naam te bedenken omdat we ons dan misschien teveel zouden gaan hechten aan het potentiële kindje dat we nooit zouden krijgen of kwijt zouden kunnen raken. Ook hebben we het idee dat je in een naam moet groeien. Je moet er een beeld bij krijgen en aan wennen. Zoiets besluit je ook niet over een nacht ijs. Gelukkig heeft moeder natuur ons op de wachtbank van 9 maanden gezet. Daarbij bedenken zat ouders de naam van hun kinderen tijdens deze maanden. No pressure dus.
Onbewust komen de namen lijstjes weer voorzichtig tevoorschijn en tegelijkertijd ook ons vertrouwen. Hoe langer we in verwachting zijn en hoe groter het kindje groeit, hoe meer vertrouwen we krijgen dat het goed komt. Daarnaast hebben we zo’n goede en fijne band met Bas, Lianne en de kinderen opgebouwd, dat er iets ontzettend geks moeten gebeuren dat deze droom nog mislukt.
Maar hoe noemen we dit kindje in de tussentijd? ‘De baby’ is zo inspiratieloos. ‘Het kind’ is zo anoniem. Als oplossing voor dit ‘probleem’ is er een werkaam ontstaan. Of eigenlijk twee. Een voor een jongetje en een voor een meisje. Voor de trouwe Expeditie Robinson kijker (zoals Bas, Lianne en wij) waren Carlos en Imke voor de hand liggend. Niet alleen vanwege hun oosterse accent, maar vooral omdat het twee geweldige kandidaten waren in een heerlijk seizoen. Maar meer nog omdat een werknaam gewoon ontstaat, zoals Eske, Nano, Sushi of Dirk. Al snel is het dus Carlos of Imke. Kort gezegd; Carlosofimke.
Oké, de echo dus. Met een lichte jetlag springen we opgewekt in de auto. We gaan onze lieve vrienden weer zien. Iedereen kent vast wel het gevoel dat je extreem nodig moet plassen. Hoe dichter je bij huis komt, hoe extremer je moet plassen, tot je het bijna niet houdt en het gevoel hebt dat je bijna ontploft. Dat gevoel bestaat dus ook in een andere emotie: spanning. Elke kilometer die we dichterbij Drenthe komen, wordt de nieuwsgierigheid groter. Zometeen weten we wat het is. Een jongen of een meisje. Daarnaast begint ook wel een spanning op te bouwen. In het verleden hebben we een echo gehad die niet goed was… Niet dat we het verwachten, maar toch treed er een automatisch veiligheidssysteem op. Wat als het niet goed is… Toch proberen we van deze echo te genieten. Ook hebben we ze echt gemist. Normaal gesproken zien we elkaar ongeveer elke 10 dagen en facetimen we regelmatig, dus 3 weken op een ander continent zonder goed werkend internet is erg lang.
We komen binnen en omhelzen elkaar. Wat fijn om hier weer te zijn! De buik waar Carlosofimke inzit, is echt gegroeid en is bij de omhelzing duidelijk te voelen. Het is opeens echt een zwangerschapsbuik en geen ‘misschien zwanger- /misschien snackbarbuik’ meer. Jeej!
We drinken even wat en kletsen snel bij. We zijn allemaal super vrolijk. Bas blijft met de kinderen thuis en wij (Aart, Lianne en Sjors) stappen in de auto naar de verloskundigenpraktijk. Zodra de we de straat uit zijn nemen we nog even onze poll door. Wie denkt wat? Aart en Bas denken dat het een Imke is. Lianne en Sjors denken dat het een Carlos is.
Maakt het uit?
Het woord ‘genderneutraal’ is de afgelopen tijd zo actueel geweest dat het alweer bijna passe is. Ook begrippen als gendercreatief en het ‘geachte bezoeker/reiziger’ heeft z’n intrede gedaan. Hoewel we openstaan voor alle mogelijke vormen van geslachten en proberen hier zo (gender)creatief mogelijk mee om te gaan, merken we allebei dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan. Toch hebben we gisteren de kamer van Carlosofimke al geverfd. Een frisse maar warme, hippe maar stijlvolle groene kleur. Gendercreatief toch?
Opgroeien met twee vaders is niet de ‘standaard’. Uit steeds meer onderzoeken blijkt gelukkig dat het voor een kind niks uit maakt, als het maar genoeg liefde krijgt. Sterker nog; uit onderzoek blijkt dat kinderen van niet-traditionele gezinnen vaak weerbaarder zijn dan kinderen uit een ‘standaard’ gezin. Yay!
Toch lijkt het ons gevoelsmatig voor een meisje makkelijker om twee vaders te hebben (vooral de acceptatie van haar vriendinnetjes) dan voor een jongen, maar kunnen we niet vlechten. Aan de andere kant, weten wij als twee mannen precies hoe alles fysiek werkt, maar zijn we tegelijkertijd allebei bang voor de bal.
Mogelijke voor- en nadelen dus. Het is maar goed dat we zelf geen keuze hebben kunnen maken en dat het hoe dan ook een cadeautje is.
Tot slot de laatste zin van deze alinea (we weten hoe nieuwsgierig sommige lezers zijn): We houden niet zo van clichés, maar deze is wel echt waar als je een kindje verwacht; Hoewel we allebei iets anders denken, het maakt ons niet uit. Als Carlosofimke maar gezond is.
De echoscopiste pakt de fles en poept een klodder koude echogel op de buik van Lianne. Ze plaats de kop van het apparaat op de gel en smeert het wat uit. Van vrienden hebben we al gehoord hoe je de verschillen tussen jongetjes en meisjes kunnen zien. Bij meisjes zie je drie streepjes. Bij jongetjes niet. De kop van de echomachine gaat heen en weer en we zien de dwarsdoorsnede van Carlosofimke tegelijkertijd ook heen en weer gaan. De baby ligt met de benen uit elkaar en we zitten op de eerste rang. We zijn geen artsen, zelfs geen echoscopisten, maar toch zien we het meteen. De verloskundige slaakt een klein gilletje en bevestigd wat we op het scherm zien. We kijken elkaar met enigszins natte ogen aan en houden elkaars handen vast.
Omdat we een extra pret echo hebben en eigenlijk in de eerste minuut al weten of Carlosofimke een jongen of meisje is, stelt de verloskundige voor om nog even lekker te genieten en nog eens goed rond te kijken. Ze gaat langs wat organen. We zien de nieren, maag, blaas, hersenen en ze checkt ook nog de grote bloedvaten. Daarna zien we het profiel van ons kindje. Het armpje ligt naast het gezicht. God, wat zijn we verliefd.
De verloskundige geeft aan dat ze onlangs een cursus heeft gedaan voor het afnemen van 20-weken-echo’s maar nog niet officieel gecertificeerd is. Bij de 20-weken-echo kijkt de verloskundige het kindje van top-tot-teen na en lopen ze de ontwikkeling van alle organen en vitale onderdelen van het kindje na. ‘Het ziet er goed uit’ zegt ze. We zijn ‘pas’ 16 weken zwanger, maar toch voelt het goed als een verloskundige positief is. Onverwacht opgelucht en ontzettend blij gaan we de verloskundige praktijk uit.
Met drie grote grijnzen komen we thuis, waar Bas lekkere broodjes aan het smeren is voor de lunch. Hun oudste dochter klimt in onze armen en vraagt meteen; ‘Krijgen jullie een baby-boy of een baby-girl?’
Dat gevoel waar we het eerder over hadden. Dat je zo erg moet plassen dat je bijna ontploft? Verlangen dit keer. Ik zie ons drieën al staan. Op vakantie in Frankrijk of Italië of gewoon op een parkeerplaats op weg naar onze regenboogfamilie in Drenthe. Met z’n drieën onze broek naar beneden. De middelste staat met kleine witte billetjes tussen ons in en een beetje wankel. ‘Plas maar tegen die boom, Carlos.’
Klik HIER om de blogs van Lianne – De Regenboogbuik – te lezen.
Er is een nieuwe rage over gevlogen uit (waarschijnlijk) de VS. Nee, we hebben het niet over een gender reveal party of een babyshower, maar natuurlijk over de babymoon.
De babymoon dus; nog even met z’n tweeën op vakantie gaan voordat de kleine zich bij ons mag voegen. Kortom: voorslapen. Op internet staat het vol met waarschuwingen dat het gevaarlijk kan zijn om naar bepaalde landen te gaan (lees; hygiëne, zika virus, überhaupt vliegen) maar daar hebben wij gelukkig geen last van. (Het heeft ook hier en daar z’n voordelen om niet fysiek zwanger te zijn.) Uiteraard hebben we onderzoek gedaan naar schadelijke besmettelijke ziektes.
Maar waarheen? Sjors wil naar Indonesië, maar Aart ziet dat niet zitten. Aart wil op zijn beurt graag naar Peru, maar Sjors heeft niet zo’n zin in spugende lama’s.
Surfen is de oplossing. Met een paar klikjes zien we een geweldige reis. Een land die ons allebei al jaren trekt (internet slaat dat soort dingen op) en waar we zeker tijdens onze adoptiecursus het een en ander hebben gelezen en gezien.
In goed overleg met Bas en Lianne boeken we. Toch wel gek om weg te gaan terwijl Lianne het zware werk doet. Aan de andere kant zijn we ontzettend moe en uitgeput na weer een hectisch jaar.
Naar mate de reis dichterbij komt, lijkt Sri Lanka zich alleen nog maar verder op de kaart te verplaatsen. Doen we hier wel goed aan? Gelukkig dringen ze ons aan om lekker te genieten en uit te rusten (nu het nog kan).
Na een druk weekend (negen maanden beurs en de lammetjes kijken) brengen de ouders van Aart ons naar Schiphol.
Wat een waanzinnig mooi land, de mensen zijn vriendelijk, de natuur is prachtig en we worden overdonderd door de mooie cultuur. We gaan op safari’s, zien tientallen wilde olifanten, een luipaard, buffels, krokodillen en zelfs een beer! Buiten de parken scheuren motoren, tuktuks en bussen kris kras door elkaar en bruist het leven vooral op straat. Overal waar we kijken zijn ook kleintjes, zowel bij de dieren als bij de mensen (of valt het ons nu extra op?). We bezoeken tempels, maken een adembenemende treinreis en genieten met volle bakken.
We praten veel over de toekomst. Namen, kamer, feestjes, vakanties, verzekeringen en alles waar je maar aan kan denken in het grote kader van het begrip ‘baby’.
Omdat we rond reizen hebben we bijna elke dag een ander hotel. Steeds als we aankomen, loggen we snel in op de WiFi en sturen we een Whatsappje naar Drenthe dat we veilig zijn aangekomen in ons nieuwe hotel.
De dag nadat we uit de stad Kandy vertrokken waren kregen we appjes uit Nederland met de vraag of we in orde waren. In orde? Tuurlijk.
Stukje bij beetje kregen we een duidelijker verhaal. In de regio van Kandy zijn rellen ontstaan tussen Singalese boeddhisten en moslims. Er zijn auto’s en winkels in brand gestoken en zelfs mensen vermoord. Wow.
Daar op volgend heeft de regering de noodtoestand uitgeroepen, een avondklok ingesteld en alle social media geblokkeerd. Ondanks de slechte WiFi in ons nieuwe hotel, appen we opgelucht naar het thuisfront dat het goed met ons gaat en dat wij geen last hebben van de social media blokkade. ‘…verbinden… …verbinden… geen server beschikbaar’ of toch wel?
Niet dus. Een lichte vlaag van paniek. We kunnen niemand bereiken. We kunnen niet vragen hoe het daar is en zij kunnen niet vragen of wij oke zijn. Wat als er iets is? Met thuis of met ons!
Gelukkig zijn er meer manieren om contact te leggen met Nederland dan via social media. Oldskool gaan we over op de mail en al snel op iMessage.
Buiten afgezonderd te zijn van social media (achteraf best lekker op vakantie) merken we niks van de noodtoestand en genieten we de laatste dagen aan de kust.
Deze prachtige reis neemt niemand ons meer af. De volgende vakantie zal er absoluut totaal anders uit zien… en ook daar kunnen we bijna niet op wachten.
Deze babymoon was echt heerlijk, maar we hunkeren naar huis, naar het lieve gezin in Drenthe, naar de baby. Onze baby.
Als de wielen van het vliegtuig de landingsbaan in Nederland raken, maken we allebei een zucht van ontspanning- en opluchting. Thuis.
Klik HIER om de blogs van Lianne – De Regenboogbuik – te lezen.
We hebben het altijd tegen elkaar gezegd; ‘Als we ooit in verwachting van een kindje zijn, willen we naar de Negen Maanden Beurs’. Een grote beurs met alles rondom zwangerschap en baby, die jaarlijks in de RAI groots wordt uitgepakt.
Oorzaak; we zijn in verwachting. Gevolg; we boeken kaartjes voor de Negen Maanden Beurs! Om de hysterie compleet te maken, gaat Lianne (en ons minikindje) met ons mee!
We besluiten er zelfs een heel weekend van te maken met z’n drieën. Fijn om Quality time met elkaar te hebben.
Omdat de treinen hun dienst weigeren, halen we Lianne op uit Zwolle en rijden door naar de RAI in Amsterdam. Het zonnetje straalt en we halen veel volle bussen met huishoudbeurs bezoekers in, waar we hartelijk om kunnen lachen. De huishoudbeurs valt samen met de negenmaandenbeurs. Op naar oestrogeen-kingdom dus. Over hormonen gesproken, is naast de buik van Lianne ook haar blaas zwanger en komen we tot overmaat van ramp in een huishoud-negenmaandenbeurs file.
Na wat semi-illegale stuurkunsten parkeert Sjors op een steenworp afstand van de RAI. Ideaal.
We lopen langs een sportschool en lopen er brutaal naar binnen. Gelukkig subsidieert Sjors de Fit-For-Free en mag Lianne daar plassen. Een grote opluchting. Op naar de beurs.
Wat groot en wat een mensen. Waar moeten we beginnen? We besluiten tegen de klok in te lopen en kijken wat we tegen komen. Al snel schrijven we ons in voor prijsvragen, kortingscodes en informatiefolders over alles omtrent baby.
Ook de verkooptechnieken gieren door de ruimte. ‘Je wilt toch het beste voor je kindje?’ En ‘Je kunt echt niet zonder deze volautomatische hypo allergene microvezel luiers, die MOET je hebben’.
Sjors wil alles kopen, maar gelukkig relativeert Aart goed en hebben we kinderdeskundige Lianne bij ons die ons verteld wat we echt nodig hebben en wat niet.
Lianne houdt zich tijdens adviezen bewust afzijdig wat voor veel gênante momenten van vertegenwoordigers en hilarische momenten voor ons zorgt. Ze heeft dan ook niks nodig, want er komt geen baby bij haar in huis wonen en ze geniet van onze negen-maanden-beurs-roze-wolk. Wel doen we als drie-eenheid mee met een absurde macrobiotische geitenmelk quiz.
Deze combinatie van ons drieën zorgt er voor dat we snel een kinderwagen, kinderstoel, flesjes en wat andere dingen hebben uitgezocht.
We weten dat Pauline van Berkel op de beurs staat, zij is geboortefotograaf en is inmiddels twee keer draagmoeder geweest. Ze heeft in haar ontdekkingsreis om draagmoeder te worden alle beschikbare informatie gebundeld en er een website van gemaakt om anderen te inspireren en te kunnen helpen in hun zoektocht. Onder andere door haar pionierswerk hebben we destijds Els en Nadia leren kennen. Wij hebben Pauline al een paar keer ontmoet, maar Lianne nog niet. Mede dankzij haar is Lianne jaren geleden geïnspireerd geraakt om draagmoeder te worden. En met succes! Na de lunch gaan we naar haar op zoek. We vinden haar al snel en begroeten elkaar hartelijk. Leuk om mee te maken hoe de twee dames elkaar ‘in het echt’ ontmoeten. Wat een hartelijke vrouw is Pauline toch! Na een leuk gesprek nemen we afscheid en mengen we ons in de mensenmassa.
Na nog een hal doorkruist te hebben, zwelt het aantal bezoekers aan en staan we wederom in een file. Niet van auto’s dit keer, maar van mensen met kinderwagens en trolleys vol gratis ‘goodies’. We houden het al snel voor gezien en gaan lekker naar huis, gourmetten. (Met onze goodiebags).
Na een gezellige avond (heerlijk met huispakken aan op de bank) gaan we schaapjes tellen.
De vader van Aart houdt schapen. Elk jaar worden er in het voorjaar tientallen schattige lammetjes geboren. Traditiegetrouw gaan we jaarlijks gezellig lammetjes kijken en blijven we daar lekker lunchen met de tante en moeder van Sjors. Toen Lianne hoorde dat we dat van plan waren, wilde ze graag mee om onze families weer te zien.
We stappen er binnen en het is meteen gezellig. De moeder van Aart heeft de koffie en thee klaar staan en cakejes gebakken. Als de tante en moeder van Sjors binnen komen is het feest compleet. Lianne heeft Drentse lekkernijen meegebracht, en ook zij wordt in de watten gelegd. Van vriendinnen van de moeder van Aart krijgen we prachtige cadeaus en kaartjes die ons ontroeren. Bijvoorbeeld deze zelf-gehaakte regenboog eenhoorn (wouw!)! We worden keer op keer verrast door hoeveel mensen er met ons meeleven. Wat een bijzonder en warm gevoel.
Als de koffie op is, gaan we lammetjes kijken. Wat lief en klein!! Volgend jaar staan we hier met ons lammetje! Wat een heerlijk idee!
Daarna schuiven we aan tafel. De moeder van Aart heeft haar kookkunsten flink uit de kast gehaald en we krijgen een heerlijke (bijna Michelin waardige) lunch.
We drinken nog wat en dan is het tijd om te gaan. Sjors brengt Lianne terug naar Zwolle en Aart wordt door de moeder en tante van Sjors thuis gebracht om de laatste dingen voor onze babymoon voor te bereiden.
Wat een babymoon is? Daar gaat onze volgende blog over…
