Maar hoe is het nu?

Volgende week gaan we door met schrijven over kerst 2014. Daar waar het verhaal gebleven is. Even pas op de plaats en een update over wat er nu in ons leven speelt; want we zitten natuurlijk niet stil.

We krijgen nog steeds van veel mensen ontzettend veel lieve en leuke reacties. Dit is een van de mooiste dingen die uit ons blog is voortgekomen. Veel mensen delen ons verhaal op social media, verjaardagen en inmiddels heeft ook de media ons verhaal opgepikt. Er zijn lieve mensen in onze omgeving die meezoeken naar een draagmoeder, we hebben gesprekken met mannenstellen (met kinderen) over hun reis inclusief tips, we krijgen vragen van dames die we niet- of nauwelijks kennen over de ins- en outs van draagmoederschap en veel steun van onze omgeving. Kortom; veel mailen, appen, chatten, Skypen, Facetimen en koffie drinken. Zeker de gesprekken met de ‘dames’ zijn interessant, want wellicht kunnen we elkaar op de een-of-andere manier helpen. Hulp krijgen is fijn, maar hulp geven is ook fijn. Aangezien we inmiddels redelijk doorgewinterde babyzoekers zijn, kunnen we onze informatie delen met andere babyzoekers. Helpen en geholpen worden maakt het meer dan waard.

Ondertussen zijn we ook benaderd door een TV maatschappij over het maken van een docu over mensen met een kinderwens. Een programma wat gemaakt word om de moeizame reis te laten zien die mensen afleggen als kinderen krijgen niet vanzelf gaat. We moesten er even over nadenken, maar na een telefoon gesprek en een koffie date zijn we van start gegaan. Als alles goed gaat, komen we eind 2018 of begin 2019 op tv. Maar daarover later meer…

De wachtlijst

Volgens de normale procedure zijn we pas in februari 2018 aan de beurt om aan de cursus van de Stichting Adoptievoorzieningen (SAV) te starten. Vlak voordat we naar de Men Having Babies conferentie – Brussel gingen, kregen we een brief van de SAV waarin we konden aangeven of we eerder aan de beurt wilde komen voor de cursus, omdat er plekken zouden zijn vrijgekomen. Deze hebben we met; ‘Ja’ ingevuld (en de factuur in de bijlage betaald) en teruggestuurd, maar hier hadden we niks meer van gehoord.

Na ons eerste interview door televisie mevrouw Marije twee weken geleden, viel er een brief op de deurmat van (jawel) de SAV. We verwachtte dat hier meer info op stond over de termijn waarop we de cursus konden gaan beginnen. Helaas. Het was dezelfde brief als eerder (inclusief factuur). Aart klom meteen in de telefoon verhaal te halen. De vrouw van de SAV was bijzonder vriendelijk en stond hem netjes te woord. Ze vond het vreemd dat we deze brief voor de 2e keer hadden ontvangen. Waarschijnlijk had het te maken met de volgorde van inschrijving en ons BKA nummer (ja, ook hier heb je als stel gewoon een nummer), maar het was allemaal geen probleem. De betaling was binnen en 13 november (!!!) kunnen we beginnen. Dus… hoe bijzonder spannend en snel ineens!

Canada

Dan nog Canada. Want in Brussel hebben we heel veel info gehad en ook daar zijn we mee aan de slag gegaan. Dus zo gezegd zo gedaan, we maken een Skype afspraak met Create, een vruchtbaarheidscliniek in Canada. Nir, zo heet de beste man, maakt 45 minuten vrij om met ons te praten en vragen te beantwoorden. Aangezien het helemaal in het Engels gaat, is het toch een beetje spannend. We zoeken een goede tijd uit, want er is een tijdsverschil, we maken een vragenlijst, we appen Marije, want ze zal het hele gesprek filmen, we zeggen onze sociale afspraken af, dit gaat voor.

Helaas is Nir door omstandigheden de dag van de afspraak niet aan het werk. (We horen dat hijzelf in een draagmoederschap traject zit met zijn man, waardoor hij onverwachts niet op werk was) dus de date word een paar dagen verplaatst. Uiteindelijk is het uiteindelijk voor iedereen makkelijker en zijn wij die avond Gin-tonic gaan drinken met de buurvrouw.

De avond van het gesprek was best een beetje gek. Tijdens het koken en eten werden de camera’s geïnstalleerd. En zo hebben we ook onze vragenlijst nog even door genomen. Toen was het moment daar. De computer rinkelde, of hoe zeg je dat?

Na een heel fijn gesprek met Nir, die we overigens in Brussel al ontmoet hadden, bleven we met een goed gevoel achter. Onze vragen waren beantwoord, we gaat nog een dat met een dokter plannen en we kunnen het hele gesprek nog eens terug luisteren omdat het gefilmd is. Hoe fijn is dat!

Nu, we kunnen eigenlijk niet alle trajecten langs elkaar heen laten lopen. Zoals we het gister tijdens een avondwandeling hebben bedacht, staan we op een 4 sprong. We komen van een kinderloze weg. Eentje die we niet meer in willen. Dan is er rechtdoor, de snelste weg, Canada. Maar dit is een dure, maar snelle (tol)weg. Rechts ligt het woonerf dat adoptie heet. Een weg die vaak gereden is, met drempels en langzaam rijden. Bovendien staat er nergens hoe lang deze weg precies is. Dan hebben we links. Daar ligt de weg draagmoederschap in Nederland. Een vaag landweggetje, zonder duidelijke randen. Een kronkelpad. Geen idee wat er komt, hoe snel je kan, of hij niet toevallig doodlopend is. Zulke paden houden we van. Maar het is een onzeker pad. En of we dat na 4 jaar nog een keer willen doen is de vraag die wij onszelf stellen. Meerdere malen zelfs. Misschien alleen als alles goed voelt, we er allebei achter staan en we het gevoel hebben dat de potentiële draagmoeder er heul heul goed over heeft nagedacht. Of gewoon sowieso deze weg inslaan omdat het vooral een mooie weg is.

En hoewel adoptie niet onze directe voorkeur heeft, omdat het kindje dan niet ons biologisch materiaal heeft, en een afstandsouder (iets want niemand gedwongen wil zijn) 72 uur bedenktijd heeft. De 3 langste dagen uit een leven. (Zo lijkt het tenminste bij het programma ‘met open armen’ op RTL4). Toch willen we heel graag ons beginseltoestemming halen. Iets wat we gaan doen met de cursus die we gaan volgen. Want eenmaal die toestemming, word je ‘geschikt bevonden’ om een adoptiekindje in je leven op te nemen. En die erkenning is fijn om te krijgen, zeker omdat we ook een juridisch proces aan moeten als er een kindje komt. Op wat voor manier dan ook.

Kortom, genoeg op ons pad om te verwerken… word vervolgd…