Kerst 2014

Kerst 2014… Onze laatste kerst met z’n tweetjes en onze laatste kerst in ons fijne kleine huisje.

Eerder beschreven we al hoe we ons nieuwe huis kochten. Met deze beslissing zijn er veel dingen die geregeld moesten worden. Een van die dingen was ons oude huis verkopen. De markt was op dat moment (2014) nog niet zo booming als nu (2017), maar we zijn een van de weinige in de straat met een dakterras met uitzicht op de Domtoren. Erg in de verte, dat dan weer wel, maar toch.

We laten een aantal makelaars komen, stellen vragen, praten over de kosten, hakken de knoop door en zetten nog voor de kerst ons huisje te koop.

De vonken spatten er af

Els is een prachtig persoon. In de donkere dagen rondom kerst biedt ze steun aan mensen die het niet breed hebben. Als een vrouwelijke Robin Hood haalt ze spulletjes op van mensen die ze kunnen missen en bezorgt ze aan minderbedeelde gezinnen. Els ontroert- en inspireert ons. Wij hebben een autootje en bezorgen in-en-om Utrecht ook pakketten aan hulpbehoevende gezinnen. Overal waar we een pakket afleveren zijn de mensen ontzettend blij en dankbaar. Heel gaaf om te zien dat we echt iets bijdragen. Ook haar dochters hebben hun hart op de goede plek. Ze zamelen geld in voor een stichting voor kinderen met een bepaald syndroom, doormiddel van het verkopen van kleine engeltjes. Wij kopen ook een aantal engeltjes. Jaar op jaar als we de engeltjes in de kerstboom hangen, staan we even stil bij de kinderen moeten dealen met het syndroom en dat moment in ons traject met Els waarin alles goed zat en klopte.

Kortom, met kerst gebeuren er bijzonderen dingen. Hoewel we weer ongesteld worden, beginnen we van Els en haar gezin te houden. Onvoorwaardelijk. Nu zijn we niet niet zo bijgelovig, maar gunnen Els een berg positieve karma. Ze doet zo veel voor anderen en zo veel voor ons! Alsof de romantische feestdagen het afdwingen (misschien toch karma?), wordt Els verliefd. We zijn onwijs blij voor haar. Langzaam leren we de nieuwe partner (voor het gemak noemen we die X) van Els ook kennen.

Waar rook is…

Tussen kerst en oud en nieuw is Aart ontzettend druk op zijn werk. Op zijn vrije dag besluit Sjors Els, X en de kinderen spontaan te verassen met een bak oliebollen. Na het parkeren van de auto, komt via de achterdeur binnen en ziet tot zijn schrik (en tegen de afspraken in) dat Els aan het roken was. Toen ze doorhad dat Sjors het zag zei ze; ‘Niet tegen Aart vertellen, oke?’. Oef. Na wat ongemakkelijke blikken en een kort gesprek zonder woorden, zette Sjors de oliebollen op de tafel in de woonkamer, gaf de kinderen een knuffel besloot naar huis te gaan.

Met die paar woorden begon er iets tussen ons in staan. Aart kwam thuis en zag meteen aan Sjors dat er iets aan het smeulen was. Sjors vertelde over de letterlijke en figuurlijke rookpluim. Om een aantal redenen besloten we er niks van te zeggen tot aan de zwangerschap. Enerzijds; ze had het ‘in vertrouwen’ tegen Sjors verteld. Anderzijds waren we bang om hier ruzie over te krijgen en Els – daarmee onze toekomstplannen – op het spel te zetten. Maar; waar rook is, is vuur. De balans en het vertrouwen waren aan het knisperen. We durfden het vuur niet te blussen.

We zijn opgelucht als Els in het nieuwe jaar aangeeft dat ze met Ineke (maatschappelijk werkster) wilt praten. Ze geeft aan dat ze worstelt met het verdelen tussen haar aandacht tussen ons en X. We negeren ons smeulende onderbuikgevoel bewust en besluiten ook hier niks van te zeggen. Het vuurtje wakkert aan.

We blussen het vuur

De afspraak met Ineke staat op zaterdag 11 januari 2015. Omdat Els geen auto heeft, biedt Sjors aan om haar naar Ineke in Leiden te brengen. Aart moet werken. Althans, dat was de bedoeling. ‘S morgens vroeg krijgen we een telefoontje dat de opa van Aart ‘s nachts plotseling is overleden. Totaal onverwachts. Hij was redelijk gezond en vooral een fantastische opa. Na een kort overleg, besluiten we de plannen met Els door te laten gaan, maar zonder Aart. Sjors haalt Els op en brengt haar naar Leiden, terwijl Aart met het openbaar vervoer naar oma en de familie gaat.

Op aanraden van Ineke gaan we met z’n vieren om de tafel zitten om alles bespreekbaar te maken en afspraken te maken over hoe nu verder. Het is een moeizaam, maar open gesprek. Els en X willen ons niet voor het hoofd stoten en andersom ook niet. Voor ons is het extra spannend, want we zijn er inmiddels achter dat een draagmoeder vinden niet iets is wat je makkelijk doet. Deze ongelijke situatie en dit ongelijke gevoel maakt een gelijkwaardig gesprek bijna onmogelijk. Toch komen we eruit. De lucht is geklaard en de brand is geblust. We maken de volgende afspraak; We gaan nog een half jaar op gelijke manier door.

En zo zijn we 2 weken later weer terug voor thee en een inseminatie poging. De avond zelf is erg gezellig. Zowel Els als X zijn beide erg positief en opgewekt. Als wij weg gaan en het spuitje achterlaten, gaat X ook even een rondje lopen. Zo heeft Els zelf even de tijd om de inseminatie te doen, en heeft X er maar beperkt last van. We zijn weer helemaal enthousiast. Misschien zijn we over 9 maanden papa’s!

Explosie

De volgende ochtend krijgen we een berichtje;