Eerste date

Ergens in maart 2014. Na al het email, gechat en ge-app, maken we bibberend de definitieve ‘first date’. Inmiddels hebben we verschillende foto’s en onze echte namen uitgewisseld. Om de privacy van haar en haar kinderen te respecteren, noemen we Mammie20 voor het gemak ‘Els’.

Onze first date is in de woonplaats van Els, bij een all-you-can-eat sushi restaurant. Ruim op tijd, stappen we in de trein op Utrecht Centraal. Hoewel we erg vroeg zijn, zijn we helemaal in onze zondagse kleding. Haartjes gedaan. Lekker luchtje op. Netjes geschoren. Helemaal opgedirkt en dood nerveus. Hoe zou het zijn? Vind ze ons wel leuk? Gelukkig hebben we onze uitgebreid ingevulde vragenlijst op zak en ons al dagen voorbereid. Toch zijn we bang dat we elkaar niets te vertellen hebben. Deze date is zo belachelijk belangrijk voor ons! Iedereen kent dit gevoel wel van een eerste date. Stel dat je elkaar niet leuk vind…

De grootste vraag na het verdwijnen van Eva is; zou Els er echt zijn?

Ja, ze is er echt. Ook heel vroeg. Want zodra wij aan komen lopen met een hartslag van 180, komt zij aanfietsen. We herkennen elkaar gelijk en nadat ze haar fiets geparkeerd heeft, begroeten we elkaar onwennig. Zo’n gevoel als je iemand een high five wil geven, maar je mikt mis. Zij is gelukkig ook ontzettend zenuwachtig. We gaan snel het restaurant in en bestellen wat te drinken. De spanning moet er af, maar dat lukt nog niet zo goed.

Hoewel we elkaar al redelijk goed kennen, gaan de gesprekken niet vanzelf. We zijn alle drie super zenuwachtig. Gelukkig hebben we de lijst mee en deze fungeert als rode draad door de avond. Als we vastlopen in het gesprek, is er altijd een van de drie die hier op aanhaakt en het gesprek weer aanwakkert. Een bijkomend voordeel is dat we in het sushi restaurant regelmatig moeten bestellen, wat een goede afleiding is.

De spanning overheerst en het is meer gespannen dan gezellig. Gelukkig denken we wel vaak hetzelfde over uiteenlopende onderwerpen en dat is heel fijn gevoel. Bij het toetje bespreken we al wel hoe we verder willen met elkaar. We spreken af om de avond even te laten bezinken en er later op terug te komen.

Nog voor we thuis zijn krijgen we al een appje:

Het was een fijne avond. Sorry dat ik zo onwijs zenuwachtig was. X Els

Na deze avond krijgen we steeds meer contact. Op een gegeven moment geeft Els aan dat ze een cadeautje voor ons heeft en of we koffie willen komen drinken. Iets wat we natuurlijk met beide handen aangrijpen.

Want inmiddels beseffen we wel dat de kans dat je een draagmoeder vind in Nederland, die ook nog met haar eigen eitjes (via zelfinseminatie) wilt dragen, schaars is.

Omdat een date in die periode nogal lastig te plannen is, stelt ze voor dat Aart op z’n vrije woensdag het cadeautje komt ophalen en het vervolgens met Sjors thuis op de bank zal uitpakken. Zo gezegd zo gedaan. We maken de afspraak in april. Bij het ophalen van het pakje, drinken Els en Aart nog even een kopje koffie. De sfeer is veel beter dan bij het etentje. Veel minder gedwongen. Echt gezellig. Aart maakt kennis met haar jongste dochtertje en dat klikt goed. Met het enorm fanatiek ingepakte cadeau gaat Aart verrassend opgelucht terug naar huis.

Niet lang nadat Aart thuis is, komt Sjors ook thuis van zijn werk. In de woonkamer scheuren we het papier van het pakketje alsof het sinterklaasavond is. We pakken het uit en het cadeau bestaat uit meerdere dingen. Eerst zien we een klein plankje met daarop 2 baby sokjes. Een sokje met Aart en een sokje met Sjors erop. Daarna een knutselwerkje van haar kinderen en tot slot een rolletje papier. Het rolletje papier blijkt de volgende brief te zijn:

Els gaat ons helpen. Ze gaat het gewoon doen! We hebben samen zitten janken op de bank met de sokjes en brief in onze handen. Bijna vergeten we dat Sjors naar de kaakchirurg moet om een kies te laten verwijderen. Dit is zo’n dierbaar en liefdevol gevoel, dat is niet onder woorden te brengen.

Deze brief is inmiddels een beetje vervaagd. Hij zit nog in het lijsje waarin hij, zo’n maand of 10 aan het voeteneinde van ons bed heeft gestaan. Om, zodra we wakker waren onszelf ervan te overtuigen dat we niet dromen en dit echt waar is.

Vrij snel hadden we een afspraak met mevrouw Heesterbeek. Hierin kregen we begeleiding en tips in wat we allemaal moeten bespreken. Het was een emotioneel, maar fijn gesprek. Er komt flink wat bij kijken en we bespreken alles, van zwanger worden tot na de bevalling. In de auto op de terugweg krijgen we van Els uitleg over zoog kompressen. Schaterlachend rijden we naar huis.

Dit zit goed!

Dachten we…