Sjors en AartEind juni 2014 – Terug uit Italië. Als we in korte tijd voor de tweede keer voet in Nederland zetten, komt het moment van testen heel dichtbij. We spreken af om samen te eten. Uit werk komt ze met het OV door naar Utrecht. Haar dochters zijn bij hun vaders. We zijn ontzettend zenuwachtig.
Zodra ze binnen komt willen wij eigenlijk gelijk testen, maar Els wilt liever dat wij het samen zien. Ze vind dat we dit intieme moment met z’n tweeën kunnen meemaken. Achteraf had ze een andere reden, maar dat komt zo.
De test gaat als volgt: ze gaat naar het toilet en plast daar over de stick heen. Legt ‘m op tafel en gaat naar buiten. (Een rondje lopen). Wij moeten wachten. Deze momenten zijn de spannendste in een leven. 10.000 keer spannender dan wat dan ook. Met zweethanden en misselijk van spanning wachten we af. We moeten 2 strepen zien. De minuten kruipen voorbij en uiteindelijk is daar is het moment. 5 minuten wachten zit er op en volgens de gebruikershandleiding mogen we de stick omdraaien. We draaien hem om en zien 1 streep. Gelijk komt het besef dat het niet gelukt is. We zijn niet in verwachting. Krijgen geen kindje over 9 maanden. We knuffelen elkaar. Enigszins onthutst en teleurgesteld, maar we willen allebei positief blijven. Het duurt een hele tijd voordat Els terug komt. Als ze eindelijk aanbelt, staat ze huilend voor de deur. Ze had vanmorgen al getest en wilde onze teleurstelling niet zien. (Ze wist het dus al? Vaag!).
Nadat ze tranen zijn afgeveegd en we elkaar hebben getroost, gaan we naar de keuken. Gek genoeg werd het een leuke avond met lekker eten. Maar wel met een bittere bijsmaak.
We brengen haar naar huis en rijden samen zwijgend terug naar huis. We zijn stil van alle emotionele indrukken.
Dit is heftig.
Mega spannend moment zo’n test omdraaien. Wel jammer dat ze het al voor jullie wist, beetje gek…..
Ik kan me jullie moment zo goed voorstellen. Hoewel de situatie bij ons iets anders was als bij jullie wist onze draagster ook voor ons dat het niet was gelukt!
Sterkte!