Dachten we nooit meer in Brussel te hoeven komen…

Vrijdag avond. Weekend. Sushi bestellen en wijn drinken. Morgen ochtend gaan we naar Brussel voor een conferentie van Men Maving Babies. We zijn een beetje zenuwachtig. Wat zullen we allemaal te horen krijgen? Is dit een nieuw hoofdstuk? Gelukkig brengt ons spel – een Crimibox, genoeg afleiding voor de avond.

Zaterdagochtend vertrekken we met de auto naar Brussel. Na een rondje door Brussel centrum gelopen en uiteraard een selfie gemaakt bij ’t Manneke. Lekker lunchen op de grote markt en met een Belgisch biertje genieten van de nazomer zon. We praten over wat we kunnen verwachten.

 

 

Men Having Babies

Om een beetje een beeld te geven: Men Having Babies is een non-profitorganisatie die informatie verzamelt en wensouders adviseert over draagmoederschap in de VS en Canada inclusief de regels, gebruiken, werkwijze en gemiddelde kosten. Deze organisatie organiseert dit congres nu voor de 3e keer in Brussel en werkt samen met veel verschillende Europese organisaties om zo ook het plaatje van wet- en regelgeving in de EU en specifiek per land te kunnen geven. Zo is dit event ook in samenwerking met ‘Meer dan gewenst’.

Ook is ‘onze’ advocaat Wilma Eusman van Advocatenkantoor De Binnenstad een spreker. Zij is een familierecht advocaat, die veel betrokken is bij veel verschillende draagmoederschap trajecten. Zelf is zij ongeveer 25 jaar geleden moeder geworden samen met haar vrouw.

Samen met belanghebbenden heeft ze namens de commissie herijking ouderschap een advies geschreven om eenouder gezinnen, meerouder gezinnen en gezinnen met ouders van gelijk geslacht meer handvatten te geven, juist vanuit juridische bescherming voor het betrokken kind. Daarnaast staan in het rapport ook adviezen ten behoeve van draagmoederschap waarin duidelijke regels staan die de draagmoeder, wensouders en het kind juridisch, emotioneel en financieel beschermen. Een van de meest schokerende opmerkingen dit weekend, is dat deze informatiebijeenkomsten in Nederland verboden zou zijn. Want blijkbaar hebben we in de regering liever grijze gebieden, dan een duidelijk en gereguleerd systeem. In Brussel zelf zijn er demonstraties voor het hotel waar de conferentie is. Zelfs de politie moet er aan te pas komen om de demonstranten weg te sturen. Dit is best wel heftig en verdrietig dat dit moet gebeuren.

Dus, om half twee checken we in in onze hotel kamer. Super chique voor ons doen, maar we wilde in het zelfde hotel zitten als waar het event plaats vind. Aangezien zondag het programma om 8:30 start.

Na het inchecken schrijven we ons in bij MHB. We krijgen een duidelijk programma, infoboekje en een polsbandje. Hoewel we meedoen aan de zenuwachtige sfeer, komen we al snel de eerste bekende gezichten tegen. Er zijn mensen uit heel Europa. Van Nederland tot Griekenland en van Spanje tot Oekraïne. Het is een super doorsnee groep mensen. Niet eens allemaal homo stellen, maar ook een aantal hetero stellen.

Al een uur voor het officiële begin, gaat de zaal open en stroomt dan ook direct helemaal vol. Overal zitten stelletjes opgewonden te fluisteren en word er heen en weer gelopen om van die vertaaldingen op te halen. Achter in de zaal zitten 4 mensen in een hokje de sprekers te vertalen voor wie het niet verstaat. Omdat de zaal ruim voor de aanvang gevuld is, besluit de organisatie alvast een filmpje te starten van een panel van de bijeenkomst van vorig jaar. Hierin beantwoorden de eerste ‘gedragen’ kinderen een aantal vragen over op hun afkomst. Als je het leuk vind, kan je zo’n filmpje hier terugvinden.

Ron, de executive director van Men Having Babies opent de bijeenkomst. Rainbowfamilies is een hot topic in politiek Europa. Het uitgangspunt van alle organisaties in alle landen van de EU is om de politieke procedures gangbaarder en beter te maken. Voor de wensouders, maar juist voor het kind. Het gaat immers om het geboorteverhaal van je kind. Tot slot geeft hij persoonlijk de garantie dat iedereen van de organisatie hier in Brussel aanwezig is om onze vragen te beantwoorden en te helpen met het vormgeven van ons gezin. Het gevoel dat dit oproept, is als een rode draad verweven door de rest van het weekend. Ondanks dat we weten dat iedereen hun brood verdiend met dit werk, staat iedereen ons inderdaad zeer vriendelijk te woord. Dit voelt goed.

Persoonlijke verhalen

Door het weekend heen horen we een aantal persoonlijke verhalen. Een daarvan is van Aymee, een draagmoeder uit Idaho. Een goed opgeleide en vriendelijke dame die na het dragen van een kindje voor haar broer dit heel graag voor ‘onbekende’ mensen wil doen. Tijdens het spreken zien we haar steeds meer glimmen en stralen en zegt ze op een gegeven moment: “My heart gets really big when I start talking about surrogacy. It’s the most important thing I’ve ever done. I’ve litteraly changed the lives of people who deserves it so much.” Het was voor haar zo’n mooi traject dat ze aangeeft dat haar wensouders voor haar gevoel familie zijn geworden – zo goed is haar band met hun geworden. Dit gevoel herkennen we aan ons bijzondere traject met Nadia en haar gezin en Sjors houdt het even niet droog.

Daarna spreekt een Nederlandse man die samen met zijn man via draagmoederschap uit Canada een prachtig en (heel) schattig zoontje heeft gekregen en nu in verwachting zijn van een tweede kindje. We gunnen het ze zo en het is dan ook heel leuk om te zien dat het hun gelukt is, aangezien we 2,5 jaar geleden, toen nog beiden kinderloos, contact met elkaar hebben gehad. Ergens ook wel moeilijk omdat hun tweede er al aan komt en wij… tja…

Overigens betekent het niet dat we mensen geen zwangerschap- of kindje gunnen. Integendeel. Hoe mooi is het om het bijzondere van pure liefde en geluk te mogen zien en meemaken. Het moeilijke zit hem in de herinneringen die dit oproept aan ons eigen traject.

Na de persoonlijke verhalen hebben we verschillende sessies met verschillende sprekers. Planning, financien, politiek, juridisch, ethische kwesties en de verschillen tussen de agencies passeren de revue. Veel nieuws horen we niet, maar we krijgen wel een goed gevoel bij de personen achter de agencies. We merken dat iedereen van de agencies en MHB een eigen verhaal heeft wat maakt dat ze persoonlijk betrokken- en gemotiveerd zijn om gezinnen compleet te maken. Ze werken uit liefde.

De emoties schieten als zwangerschapshormonen heen en weer. Van kippenvel bij het zien van een filmpje van de zwangerschap- en geboorte van de dochter van twee jongens, schaterlachen om gênante verhalen van draagmoeders tot het wegpinken van een traantje bij moeilijke onderwerpen.

 

Al met al een geslaagd weekend met nieuwe contacten, een beter beeld van draagmoederschap in Canada en de VS en een goed gevoel. Hoe mooi kan het zijn om jezelf of je partner in een kindje te mogen herkennen en de gehele zwangerschap te mogen meemaken. Van conceptie tot het wonder van de geboorte van ons kind. Bij het typen: weer kippenvel.

Waarom is het zo duur?

“Wat krijgen draagmoeders dan betaald?” is een vraag die we regelmatig terughoren uit onze omgeving. Dit antwoord bestaat uit meerdere onderdelen. Allereerst maakt de vrouw in kwestie kosten. Reiskosten, medicatie, zwangerschapskleding en juridische kosten, maar soms ook inkomstenderving en/of medische kosten door zwangerschap. Deze kosten betalen de wensouders.

“Meer niet?” In sommige staten is het toegestaan om een kleine vergoeding te geven, maar dit zijn zeker geen bedragen waar deze vrouwen rijk van worden. De rest van de kosten zitten voornamelijk in juridische kosten.

“Waarom doen ze het dan?” Zoals Aymee zegt: ‘It’s the most important thing I’ve ever done’. Iets kunnen geven wat niemand anders kan. Liefde en het geluk creëeren bij anderen is precies de drijfveer die eiceldonoren en draagmoeders hebben.

Deze vrouwen verdienen een podium. Van goud. Met glitters. Helaas kunnen zij er ook niets aan doen dat het zo belachelijk duur is.

 

We zullen hier zo nu en dan meer over vertellen en we zullen ons verhaal tot nu toe ook verder gaan schrijven. We keep in touch!